بخش ۶

جلایر یک سفر بغداد کرده

ز یاران و رفیقان یاد کرده

خصوصا در زیارت‌های مخصوص

به زیر چلچراغ و پای فانوس

اول داده به باشماقچی فلوسی

پس آنگه داده بر درگاه بوسی

رواق اولین را کرده تعظیم

به خادم داده یک باجاقلی و نیم

وزان پس تا زیارت گاه رفته

گدائی رو به تخت شاه رفته

زیارتنامه خوان خوش صدایی

به پیش آورده و خوانده دعایی

زیارت کرده جای آن دو انگشت

که بیرون آمد و بدخواه را کشت

در ایوان طلا کرده نمازی

بگفته با خدای خویش رازی

پی حاجت گرفته بند قندیل

زده سر بر زمین افکنده مندیل

خروشی بر کشیده از دل ریش

به آب دیده شسته سبلت و ریش

گه بینی بر آن مخلوط کرده

کثافت کاری مضبوط کرده

سجودی کرده و در خواب رفته

کتانی در بر مهتاب رفته

میان نوم و یقظه دیده باغی

در آن روشن ز هر لاله چراغی

سمن با ارغوان همراز آنجا

به حسرت چشم نرگس باز آنجا

نقاب از رخ فکنده شاهد گل

پریشان طره پرتاب سنبل

سرابستان خوش آب و هوائی

در آن بنهاده تخت پادشائی

ملایک صف زده بر گرد آن تخت

نشسته پادشه با هیبتی سخت

جلایر لرزه بر اندامش افتاد

تو پنداری به سر سرسامش افتاد

که یارب این بهشت دل گشا چیست

نشسته روی تخت این پادشا کیست

ندا آمد که یا عبدی جلایر

لکم من عندنا خیرالذخایر

دعای تو، به سوی آسمان شد

هر آنچ از ما طلب کردی همان شد

امام و پیشوای توست این شاه

به دل گر حاجتی داری ازو خواه

جلایر زین بشارت شادمان گشت

همه شکر خدا ورد زبان گشت

دوید و رفت و خاک راه بوسید

پس آنگه پای تخت شاه بوسید

شهنشه گفت: آخر مطلبت چیست؟

جلایر گفت جز این مطلبم نیست

که شهزاده محمد را ز شاهان

برافرازی به کام نیک خواهان

وجودش تا ابد محفوظ باشد

ز عمر جاودان محظوظ باشد

ز آسیب جهان پایش نلخشد

خدا او را به شاه ما ببخشد