رباعی شمارهٔ ۲۶۶

داری ز جهان زیاده از حصهٔ خویش

در باقی کن شکایت و قصهٔ خویش

تا کی ز پی شکم به درها گردی

بنشین و بخور طعام ذاغصهٔ خویش