رباعی شمارهٔ ۲۰۳

یک شب مه گردون به رخت می‌نگرید

وز اشک ز دیده خون دل می‌بارید

یک قطره از آن بر رخ زیبات چکید

وان خال بدان خوشی از آن گشت پدید