غزل شمارهٔ ۲۲۷

بی‌تو جانا زندگانی می‌کنم

وز تو این معنی نهانی می‌کنم

شرم باد از کار خویشم تا چرا

بی‌تو چندین زندگانی می‌کنم

تو نه و من در جهان زندگان

راستی باید گرانی می‌کنم

صبر گویم می‌کنم لیکن چه صبر

حیلتی چونین که دانی می‌کنم

از غمم شادی و تا بشنیده‌ام

از غم خود شادمانی می‌کنم

در همه راه تمنا کردمی

بر سر ره دیده‌بانی می‌کنم