رباعی شمارهٔ ۲۷۷

خاقانی را غم نو و درد کُهُن

آورد بدین یک نفس و نیم سُخُن

تا من به تو زنده‌ام به دل کس نکُنم

چون من رفتم تو هرچه خواهی می‌کُن