رباعی شمارهٔ ۱۲۱

دیدی که نسیم نوبهاری بوزید

ما را ز بهار ما نسیمی نرسید

دردا که چو گل پردهٔ خلوت بدرید

آن گل‌رخ ما پرده نشینی بگزید