رباعی شمارهٔ ۴۰

خاقانی را دل تف از درد بسوخت

صبر آمد و لختی غم دل خَورد بسوخت

پروانه چو شمع را دلی سوخته دید

با سوخته‌ای موافقت کرد بسوخت