رباعی شمارهٔ ۲

غم کرد ریاض، جانِ مه و سال مرا

آئینه ندارد دلِ خوش‌حال مرا

صیاد ز بس که دوستم می‌دارد

بسته است در آغوشِ قفس بال مرا