بند ۱۱۴

یارب چه ها گذشت بر آن شاه بی سپاه

در حرب خشمگین سپهی خصم کینه خواه

دردا که آهوی حرم از عنف گرگ چرخ

افتاد همچو یوسف و نامد برون ز چاه

هر داغدیده بیوه زنی دختری یتیم

از باژگونه کوکب و از طالع تباه

آن دشمن از کشاکش این دشمنش مفر

این رهزن از تطاول آن رهزنش پناه

جز زیر خاک گشته نه کس را مقام امن

نه جز هلاک مانده تنی را گریزگاه

رو باز و سر برهنه حریم تو زین سبب

نبود عجب ز خجلت خورشید و شرم ماه

بر روی دل سزد پر کاهی هزار کوه

آن را که کوه خواسته مغلوب پر کاه

کندش یکی ردا و یکی پیرهن درید

بردش یکی عمامه، ربودش یکی کلاه

حیرانم از تهور قومی که بی دریغ

قائم به روی خون خدا می کشند تیغ