شمارهٔ ۳۴

مطرب خوش نوا دمی نای غزل سراگشا

رود کرب زدا بزن راه طرب فزاگشا

شاهد قبض و بسط من پرده بر آستان فکن

تکمه نقره ز آستین بند زر از قبا گشا

ساقی بزم می کشان، خیز و به آب زر فشان

تاب تنم فرو نشان، قفل دلم فراگشا

تافته از عبیر مو، صحن سرای و طرف کو

غالیه بیز و عطربو تاب ز طره واگشا

دور فراق دیر شد چند تغافل ای صنم

زود دری ز وصل خود بر رخم از وفا گشا

خواهی اگر چهار سو، ماه فشان و مشک بو

عقده زلف و عقد رو، هر دو ز هم جدا گشا

از سر دوش تا دمی سر به قدم سپاردت

بهر رهایی دلم زلف گره گشا گشا

زاهد پرده در نکو، بسته در سرا براو

محرم راز را سر از جام جهان نما گشا

طبع صفایی ار کند در خور خویش وصف تو

زآن دم عیسوی صفت نطق وی از دعا گشا