شمارهٔ ۱۹۰

این جا نه به هر سنگ سیه نور فروشند

این مایهٔ بینش نه به هر کور فروشند

فریاد که هرکس به اسیری فتد او را

شرط است که از خویش و وطن دور فروشند

غیرت نگذارد که به چشم و دل منکر

یک ذره ز خاکستر منصور فروشند

زیبنده بود دعوی مستوری خوبان

هرچند که جولان به سر طور فروشند

سردست چنان خانقه و دیر که آتش

در وادی دوری شب دیجور فروشند

آن دُردکشانی که شناسای عیارند

فردوس به یک خوشهٔ انگور فروشند

اخراج مغل خواهم و تاراج قزلباش

کز هند برند و به نشابور فروشند

در عشق تو با قدر و بهایم که عزیز است

ویرانه که در کشور معمور فروشند

قربان‌شدگان تو به قصاب سر کوی

یک سینه به صد ضربت ساطور فروشند

با ریش دل و سینهٔ ناسور «نظیری»

خوش باش که کم بندهٔ رنجور فروشند