شمارهٔ ۱۳۷ - عبدالحمیدجان

عنبر زلف کژت بازار عنبر بشکند

قیمت لعل لبت سودای گوهر بشکند

با قد شمشاد سوی باغ گر آری گذر

زانفعال قامتت شاخ صنوبر بشکند

در ره عشقت شدم خاک و ولی ترسم از آن

کز غبار من تو را نعل تکاور بشکند

الحذر از فتنه یأجوج چشم ساحرت

آخر این خیل بلا سد سکندر بشکند!

لعل خود گر واکنی چون غنچه هنگام سخن

از تبسم‌های لعلت نرخ شکر بشکند

حیرت آیینه از عکس رخ زیبای توست

از عرق هردم به روی خویش جوهر بشکند

مد ابروی تو در تاراج دل ماند به آنک

ذوالفقار مرتضی دیوار خیبر بشکند

یک شبی سرمست صهبای وصال خویش کن

گر شکستی این سخن دل هم برابر بشکند

دارم اندر دل هوای عشقت ای نازآفرین

این خمار من کی از هر جام و ساغر بشکند؟!

چون روم سویت ولی از سنگ‌باران رقیب

تا حریم وصل تو صدجا مرا سر بشکند!

انگبینت طعنه سازد با شراب سلسبیل

نرگس بی‌باک مستت قدر ابحر بشکند

نام تو تا بر سر هر بیت طغرل تاج شد

از خجالت افسر فغفور و قیصر بشکند