شمارهٔ ۱۳۲

ای زهره جبین نیست چو رخسار تو ماه

نه تیره شبی به سان زلف تو سیاه

خط تو دمید و شد تبه، حُسنِ رُخَت

از سنبل تر بلی شود ماه تباه