شمارهٔ ۱۵۲ - فی المدیحه

تا باد گذر کرد بگلزار و ببستان

از نافه تبت شده بستان چو شبستان

از بید همه باغ پر از شیشه میناست

وز لاله همه دشت پر از حقه مرجان

آن شیشه پر از غالیه وان حقه پر از مشگ

این مشگ پدید آمده آن غالیه پنهان

باد آمد و آورد همه غارت تاتار

ابر آمد و آورد همه غارت عمان

پر مشگ شده زان نفس سوسن آزاد

پر در شده از این دهن لاله نعمان

مقری شده قمری و مذکر شده بلبل

این قصه همی خواند و آن آیت قرآن

پر در و عقیق است همه کوه و بساتین

پر عنبر و مشگ است همه دشت و بیابان

گلزار چو میخواره قدح دارد در دست

بلبل چو مغنی ز برش ساخته دستان

پیرایه بستان بخزان بود بدینار

پیراهن کهسار همی بود ز کتان

آن ابر همی بارد چون دیده عاشق

وان برق همی تابد چون چهره جانان

آن قبله خلخ بدو زلفین و بدو رخ

یاقوت لب و سیم ِتن و سیب زنخدان

از غالیه پیوسته بیک ماه دو زنجیر

وز مشگ فرو هشته بخورشید دو چوگان

با رطل و قدح زو بود افروخته مجلس

با تیر و کمان زو بود آراسته میدان

گوئی که ز یاقوت همی تابد پروین

چون باز کند دو لب و بنماید دندان

ای صورت تو خوبتر از صورت یوسف

وی سیرت تو پاکتر از سیرت سلمان

فرخنده چو تأییدی و پاینده چو اسلام

بایسته چو توحیدی و شایسته چو ایمان

رضوان که خلاف تو کند گردد مالک

مالک که هوای تو کند گردد رضوان

گر بود بفرمان سلیمان پیمبر

دام و دد و دیو و پری و آدم و شیطان

پنهان ز تواند آنان از بیم و بیایند

گر امر کنی هشته سر اندر خط فرمان

از گنج تو چندان برود زر بیکی روز

کان را نتوان یافت بصد عمر ز صد کان

کین تو مغیلان کند از برگ بنفشه

مهر تو بنفشه کند از خار مغیلان

هر چند بگیلان همه شب باران بارد

هر چند نبینند بمصر اندر باران

گر ابر سخای تو سوی مصر برآید

ور آتش قهر تو بتابد سوی گیلان

یک روز بده سال بگیلان نشود نم

وز مصر بخیزد همه روزه خود سیلان

ای کشته محنت را چون عیسی مریم

وی زنده عاصی را چون موسی عمران

داده است ترا هرچه همی خواستی ایزد

فرزند ترا با تو بقا باد فراوان