شمارهٔ ۱۵۰ - در مدح ابوالخلیل جعفر

بهشت عدن شد گیتی ز فر ماه فروردین

کنون می خوردن آئین دان و رامش کیش و شادی دین

کنون بلبل بباغ آمد ز بانگش دل بداغ آمد

پر از شمع و چراغ آمد زمین از نرگس و نسرین

شود بیدار خفته گل شود غنچه شکفته گل

همه بستان نهفته گل همه هامون گرفته طین

بنفشه برده بار خوش میان شنبلید کش

چو گو گرد از بر آتش چو زر لاجورد آگین

شکفته در چمن لاله چو روی ترک ده ساله

نشسته در سمن ژاله چو عکس ماه بر پروین

دمیده بر کران گل چو زلف دلبران سنبل

بگل بر ناله بلبل چو بانگ عاشق مسکین

هوا روی زمین شسته در او صد گونه گل رسته

گل و شمشاد پیوسته چو پرداز نگار چین

زمین رنگین حلل دارد هوا مشگین کلل دارد

گوزن اندر قلل دارد ز نسرین بستر و بالین

چو روی عاشقان ریحان نهاده زر بر مرجان

زده بر گوشه بستان گل زرد و سپید آذین

چو با دینار کاشانی درمهای سپاهانی

ز پیوند و ز پیشانی دمیده نرگس زرین؟

چو مرجان از بر مینا شقایق رسته در صحرا

شده چون نیلگون دیبا ز سبزه کوه و در رنگین

بهار تازه باز آمد بامید نیاز آمد

هوا چون پشت باز آمد شمر چون سینه شاهین

بنیسان ابر نوروزی همی بارد شبان روزی

چو گردون را دهد روزی حسام الدوله و له مجدالدین؟

شهنشه ابوالخلیل آن کو هژبر است و عدوش آهو

ملک جعفر کش از بازو گرفت اقبال و دین تمکین

ازو دل رامش آموزد وز او جان شادی اندوزد

ز دیدارش بیفروزد دو چشم مرد دانش بین

گشاده دست و دل دائم حسودش زیر گل دائم

ز دست او خجل دائم ببخشش ابر فروردین

زمانه زیر فرمانش جهان بر بسته پیمانش

بخلق و مردی ایمانش وفا و مردمیش آئین

جهان زیر نگین او رخ شاهان زمین او

همه خلق آفرین او همی خوانند چون یاسین

دلش دریای جوشیده بدو آفاق پوشیده

ز تیغش نیل خوشیده بروز کین میان زین

خدنگ او تگرگ آسا بروز رزم مرگ آسا

بگاه ضرب گرگ آسا بگاه حمله شیر آئین

بسان چرخ بین او را سعادتهای دین او را

چو خوانند آفرین او را کند روح الامین آمین

دل شادش کرم دارد کف رادش درم بارد

دل از یادش دژم دارد همیشه خصم با نفرین

ز تیر و خشت او یکدم نباشد دشمنانرا کم

ز تن چون از کمانشان خم ز رخ چون از نفسشان زین

از او جنت شود مجلس وز او قارون شود مفلس

شود زو خار چون نرگس شود چون غالیه زوطین

ایا چون یوسف چاهی بخلق و خلقت و شاهی

زر از عالم آگاهی از آن بخشی درم چندین

سر شاهان آفاقی بمان اندر جهان باقی

که باس جان و رزاقی بگاه مهر و گاه کین

بهمت میر ایوانی بحشمت تاج کیوانی

بلطفت آب حیوانی بحدت آذربرزین

ز کفت زر و سیم ارزان ز تو قارون هنر ورزان

فلک بر جان تو لرزان چو گشتاسب بر برزین

بزی ای شاه نیک اختر بمان با باده و دلبر

بیاد میر مملان خور بروی میر مملان بین

ابونصر آن مه رادان پناه و پشت آزادان

موالی زو شده شادان معادی زو شده غمگین

بسان روح بایسته بسان عقل شایسته

بهر کار اندر آهسته بکردار که سنگین

تو چون خسرو نهان گویان جهان چون معتصم جویان؟

سپهسالار تو پویان بسان رستم او افشین

امیری کو بتدبیری بگیرد نعمت میری

بنوک کمترین تیری بدوزد شهپر شاهین

یمین الدوله بوالفارس که گردون زیبدش حارس

چو او نابوده یکفارس ز ایران تا بقسطنطین

خرد را نام کانست او لطافترا مکانست او

عدو را دل درانست او بنوک نیزه و زوبین

چو با دشمن درآویزد ز شمشیر آتش انگیزد

بصحرا سیل خون ریزد چو گوید خیل خود را هین

ولی را جان بیفزاید عدو را تن بفرساید

همیشه زو چنین آید نشاط آن بلای این

بتو شد دین و دل نازان بتو شاهان سرافرازان

ز تیغ تو عدو تازان از اینجا تا حد ماچین

ایا فرخنده شاه نو گرامی تر ز ماه نو

خجسته بر تو گاه نو بر غم خسرو پیشین

الا تا قصه خسرو بشرینی است دائم تو

که کردی بیستون را گو همی فرهاد با میتین

عدوتان باد فرهادی برنجوری و بیدادی

ز دولت بادتان شادی چو خسرو از لب شیرین

بدین نوروز روزافزون کند از باده رخ گلگون

همیشه روزتان میمون همیشه عیدتان شیرین