شمارهٔ ۶ - در مدح ابوالهیجا منوچهر بن امیر اجل ابو منصور و هسودان

تا فزون شد مهر و بالا رفت مهر اندر هوا

عاشقان را بر بتان بفزود مهر اندر هوا؟

مشک ساید هر زمانی بر هوا باد از زمین

در ببارد بر زمین هر ساعتی ابر از هوا

چون بهم در عقیقین گشته با مینا رفیق

قطره شد بر گل نشسته گل شکفته بر گیا

سبزه بر صحرا رها گشت از بروز بهمنی

چون حواصل کز کنار او شود طوطی رها؟

از گل بادام پر در بها گشته است باغ

هرکه خواهد زو برد درهای بی مر و بها

آتش سوزان ضیا دارد نهان زیر ظلم

لاله سوزان آتشی کورا ظلم زیر ضیا

شه زمین رنگین چو رومی دیبه از ابر بهار

شد شمر پرچین چو چینی جوشن از باد صبا

رسته لاله چون بمرجان در نهفته غالیه

کفته نرگس چون بلؤلؤ در گرفته کهربا

در فراق دوست شاید گر دو تا گردد کسی

شاخ گل باری چرا شد در وصال گل دو تا

بلبل و قمری بیکجا ساخته آوای خوش

چون دو مطرب ساخته هر دو بهم زیر و دو تا

از سما بارد ستاره هر سحرگه در چمن

وز چمن پرد شکوفه هر شبانگه بر سما

از بنفشه دشت همچون نیلگون کرباس گشت

هر زمان بارد برو از نیلگون کرباس ما

بر بنفشه باد نوروزی شکوفه ریخته

همچو بر دیبای ازریق ریخته در بها

کشت زار از گل ببوی و گونه عود و بقم

می در او خوردن ببانک عود بفزاید بقا

بینوا گلبن چو از بلبل نوا بشنید کرد

زرد می در جام یاقوتین و شاهی بی نوا؟

بی نوا بر کف نگیرد شاخ گلبن جام می

همچو خسرو جام می بر کف نگیرد بی نوا

میر ابوالهیجا منوچهر بن و هسودان که هست

باهش هوشنگ و بافرهنگ و فر مصطفا

داد و دین از وی قوی بی داد و کفر از وی ضعیف

زر و سیم از وی کساد و مدح و شکر از وی روا

بی نیازی دوستان بر خبشش او بس دلیل

چنگ و دست بهمنی بر کوشش او بس گوا

رای او همچون گمان انبیا نبود غلط

تیر او همچون قضای ایزدی نکند خطا

صاعفه بایتر او ریحان بود روز نبرد

آسمان با دست او سائل بود گاه عطا

بر سپهر از طلعت او تیره گردد آفتاب

در مصاف از حمله او خیره ماند اژدها

جمله زهره است از شجاعت جمله حلم است از کرم

جمله دست است از سخاوت جمله چشم است از حیا

بر نتابد هیبت او را قضای آسمان

در نیابد همت او را دعای انبیا

دوست و دشمن را ز مهر کین او دائم بود

رخ ز می جفت شقایق دل ز غم جفت شقا

شاید ار گاه خطب همچون پدر او را لقب

زانکه دارد چون پدر گفتار و کردار و لقا

از بنان و تیغ او خیزد همی رزق و اجل

وز سنان و کلک او زاید همی خوف و رجا

چون هنر جوید چنو لشگر شکن باشد کدام

چون سخن گوید چنو شکر شکن خیزد کجا

روز کوشیدن نداند با عدو کردن فسون

ور هماوردش بود خضر اندرش یابد فنا

نیک خواهش را ببزم اندر سریر اندر سریر

بد سگالش را برزم اندر عنا اندر عنا

چون ملا شد ساغر او گنج از زر شد تهی

چون تهی شد ترکش او دشت از خون شد ملا

نازد از جانش خرد همچون سخندان از خرد

ترسد از خشمش با همچون هنرمند از بلا

از وفا با ناصحان او نیامیزد وفات

بر وفات حاسدان او ندارد کس وفا (کذا)

دست او از دوستان چیزی نجوید جز کنار

چشم او از دشمنان چیزی نبیند جز قفا

در سلام تو سلامت در وغای تو وبال

مهر تو مهر حیات و کین توکان و با

چون فلک گردد بجولان اسب تو از گرد او

دیده ای را آهک است و دیده ای را توتیا

خدمت تو زایران را خانمان زرین کند

من بگیتی در ندانم نیک تر زین کیمیا

آتش تیغ تو جان بیگانه گرداند ز تن

هرکه را یکبار دل با کین تو گشت آشنا

کی توان هرگز سلامت یافتن از کین تو

کی توان دریای عمان را گذشتن باشنا

اندر آمیزد بدیده دیدن تو چون قدر

وندر آویزد بدشمن هیبت تو چون قضا (کذا)

با رضای تو فلک نکند موالی را خلاف

با خلاف تو جهان ندهد معادی را رضا

هرکه از صد جزؤ جیؤی مهر تو در دل گرفت

از جهان پاداش یابد وز جهانداور جزا

شهر خوش میراث تست آنرا تو بایستی ولیک

ناسزا مردم نسازد با مل مرد سزا

هرکجا باشی تو کام خویشتن یابی مدام

هرکجا گوران بوند آنجا بود آب و گیا

بل جزاشان خوش تر آید از وطن این است رسم

باز بخشادت وطن یزدان بی چون و چرا

تا نجوید هیچکس نفرین بجای آفرین

تا نگیرد جای مروا هیچکس را مرغوا

دشمنانت را همیشه نام با نفرین قرین

دوستانت را همیشه حاجت از مروا روا