شمارهٔ ۱۰

رفتی و درد دل به جهان در گذاشتی

خفتی و دستها همه بر سر گذاشتی

خاتون کشوری تو نگویی چه اوفتاد؟

کز ما ملول گشتی و کشور گذاشتی

دیدی که راه زحمت اغیار بر نتافت

تنها شدی و عدت و لشکر گذاشتی

تابوت تنگ و حسرت دل بردی از جهان

تاج و سریر و یاره و افسر گذاشتی

در بند خاک ماندی و آزاد و بنده را

بر خاک راه، عاجز و مضطر گذاشتی

ای میوه دل پدر! این دردها نگر

کز مرگ خویش در دل مادر گذاشتی

این بر همی چه بود؟ که بی هیچ موجبی

عصمت سرای خویش مشمر گذاشتی

دامن فشاندی از همه یعنی که می روم

رفتی و هر چه داشتی ایدر گذاشتی

در مغرب هلاک فتادی چو آفتاب

در چشم ما سرشگ چو اختر گذاشتی

بگذشتی از زمانه ولی عمر جاودان

وقف اتابک و دو برادر گذاشتی

آوخ که قصر جاه و معالی خراب شد

دلها همه شکسته جگرها کباب شد