ملا احمد نراقی
از مجموعه: مثنوی طاقدیس
در ریاضت روز آوردی به شب
شب رسانیدی به روز اندر طلب
کرده بر خود راحت دوران تمام
روز و شب اندر صیام و در قیام
بر دهان نفس افکنده لگام
زان لگامش میخها رفته به کام
تیغ فرمان بر سرش واداشته
صد رقیبش پیش و پس بگماشته
دل به هر دو دست خود بگرفته سخت
میفشردی همچو آن فصاد رخت
بر زبان مسمار و بر لبها لویش
بر دو دیده نشتر و بر سینه ریش
روزی اندر خلوتی بنشسته زار
در گلوی نفس افکنده فسار
ناگهان آمد به گوشش از برون
الغزا و الغزا یا مسلمون
ای گروه مسلمین روز غزاست
روز حرب کافران ناسزاست
در نهادش شوق غزو آمد پدید
دل درون سینه از شوقش تپید
طبع میکردش همی تحریص جنگ
نفس میگفتش روان شو بیدرنگ
میرود وقت جهاد از دست، خیز
فرصتی تا هست خون خود بریز
هین برو گوی سعادت باز جوی
ای خنک آنکو برد امروز گوی
مرد جَست از جا ولی با صد شگفت
بر به دندان ناخن از حیرت گرفت
نفس را کی در غزا تلواسه است
زیر این کاسه یقین نیم کاسه است
گفت ای نفس دغای حیلهور
تا چه مکر تازهای داری دگر
رهنمایی نیست کارت ای لعین
اندرین ره کندهای چاهی یقین
نفس اگر خواند تو را سوی حرم
منتظر بنشانده آنجا صد صنم
مصحفی گر بخشدت کاین را بخوان
مصحفش از مسجدی دزدیده دان
رهنمایی گر کند میدان یقین
دزدها دارد در آن ره در کمین
گر به مسجد خواندت بهر نماز
حیلهای دارد دو چشمان دار باز
رهزنست او کی نماید رهبری
کی ز ابلیسی سزد پیغمبری
دزد راه توست نفست ای فتی
از کفش درکش زمام ناقه را
ره خطرناکست و پر دزد و دغل
هان عنان مرکبت از کف مهل
اندرین ره جان من باهوش باش
پای تا سر چشم باش و گوش باش
چشم باش اما چه چشمی تیزبین
گوش اما گوش خالی از طنین
گفت با نفس ای بزرگ حیله جوی
تا چه مکری در نظر داری بگوی
گفت میجویم خلاص از دست تو
چند باشم من نشان شست تو
سالها شد تا درین کُنج نهان
میکُشی هر دم به تیغم رایگان
بهر من هر لحظه قتل تازهایست
هم نه نام نیک و نی آوازهایست
هفت هفتم میکشید اینجا چنین
نی کست گوید ثنای آفرین
غیر یک کشتن نباشد در جهاد
میشوی فارغ ز هر رنج و فساد
پهن گردد نامت اندر روزگار
نام نیکی ماند از تو یادگار
گفت دانستم برو ای بد قمار
هم خلاصی جویی و هم اشتهار
خود پرستی باشدت مقصد از آن
میزنی یک تیر را بر دو نشان
میدهی زهرم ولی در انگبین
میزنی تیرم ولیکن در کمین