بخش ۱۹۴ - خدای تعالی فرموده ما غرک بربک الکریم

آن یکی کرد این سؤال از آن امام

کی تو در فهم و کتاب حق تمام

از چه فرمود آن خدای بی همال

در مقام مهر و توبیخ و جلال

چون شدی مغرور بر رب کریم

از چه کردی این گناهان عظیم

مقتضای حال این بود ای خلیل

که بگوید رب قهار جلیل

گفت رو رو پس تو نادان بوده‌ای

عقده‌ای از نکته‌ای نگشوده‌ای

خواست تا حق رحمت اندوزی کند

مجرمان را عذرآموزی کند

تا کند تعلیمشان عذر گناه

عذر مغروری و آن فعل تباه

تا بیاموزد سؤالش را جواب

یادشان آرد ز وصل مستطاب

تا بگویند این امید و این غرور

بر کرمهای تومان بود ای غفور

عذر ما اینست در جرم و خطا

هرچه دیگر عذر می‌آرم هبا

عذر بدتر از گنه می‌آورم

پردهٔ ناموس خود را می‌درم

آن یکی گوید گنه از نفس بود

وان دگر گوید ز شیطان عنود

آن هوس را عذر آرد آن هوا

آن گنه سازد حوالت بر شقا

این جواب عذر باشد سر به سر

چون جواب خصم و قاضی ای پسر

آمد آن یک با دو گوش خون چکان

نزد قاضی ایها‌القاضی فغان