بخش ۱۸۱ - آمدن ملائکه سموات به یاری خلیل الرحمن

چون شنیدند این خطاب آن قدسیان

از سما کردند رو در خاکدان

جمله بگشودند از هم بال و پر

جانب این دشت غبرا پی سپر

هر یکی جستی از آن دیگر سبق

تا بپایین آمدند از نه طبق

منجنیق اندر هوا برخاسته

کامد اول یک ملک آراسته

کای خلیل الله منم دارای باد

حق زمام باد در دستم نهاد

هم بده فرمان که گویم باد را

برکند این قوم بی بنیاد را

جله را بر کوه و بر صحرا زند

خیمه شان بر لجه ی دریا زند

هم بریزد آتش سوزانشان

هم به خانمان و هم بر جانشان

جسم و جانشان دود خاکستر کند

سروریها را ز سرشان درکند

هرکه بهر دیگری آتش فروخت

باید اول خود در آن آتش بسوخت

هرکه خواهد آتشی افروختن

بایدش در آتش خود سوختن

گفت ابراهیم او را کی ملک

مکرمت کردی جزاء خیرلک

ما و امت را برو با هم گذار

این من و این آتش این پروردگار

آتش اندر راه آن سلطان راد

گرچه صد دریا بود باد است باد

از پی آمد آن ملک دیگر روان

کای خلیل صدق و ای جان جهان

جمله دریاها به فرمان منند

کوهها لرزان ز توفان منند

رخصتی ده بحر را بر پر زنم

موج دریاها بر آن اخگر زنم

ناخدایم لیک توفانی کنم

در بسیط خاک ویرانی کنم

گفت رو رو حق ز تو خشنود باد

جان فدای آنکه هست و بود باد

چونکه در راه شه خوبان بود

آب و آتش پیش من یکسان بود

آبو آتش را بر من فرق نیست

دوستان را فکر حرق و غرق نیست

گر بسوزد این تنم قربان او

ور ببخشاید زهی احسان او

کان ملک دیگر ز پی آمد روان

صد ثنا و صد ستایش در دهان

کاین منم سرهنگ ابر و رعد و برق

گه به مغربشان کشم گاهی به شرق

رخصتی ده تا بگویم مر سحاب

اندر این آتش فرو ریزند آب

آتش نمرودیان ابتر کنم

هم از آن پس خاکشان برسر کنم

گفت آن شه هرچه باشد خوش بود

خواه باشد آب خواه آتش بود

من ز تو آتش ز تو ای محتشم

خواه در آبم فکن خواه آتشم

همچنین آمد از آن روحانیان

آنچه ناید در شمار و در بیان

هریکی را عذرخواه آمد خلیل

نی اعانت جست نی آمد دخیل

هر که آن گستاخ بزم شاه شد

از عوانان کی اعانت خواه شد

هرکه اندر بزم شه محرم بود

کی دخیل حاجب و دربان شود

هرکه داند شاه را دانای راز

کی به نزد ترجمان آرد نیاز

زان ملایک هیچ یک حاجت نخواست

سر در آتش منجنیق آورد راست