بخش ۱۲۴ - اشاره به قول شاه اولیا در دعای کمیل:فهبنی یا الهی و سیدی و مولای صبرت علی عذابک فکیف اصبر علی فراقک

صبر گیرم آورم در آتشت

گو چسان صبر آرم از خوی خوشت

در عذابت گیرم آوردم شکیب

چون بسازم با فراقت ای حبیب

دایه ترساند ز آتش کودکان

هین مکن بازی وگرنه ای فلان

می گذارم آتشت بر دست و پای

می نهم داغت به رخسار و قفای

لیک ترسانند از زجر فراق

شیرمردان با هزاران طمطراق

از چه می ترسم ز دوزخ ای خدا

چون تو اندازی در آن دوزخ مرا

چون ز امر توست دوزخ جنت است

چون تو فرمایی عذابم رحمت است

آتش تو گلشن ریحان من

دوزخ تو جنت رضوان من

چون تو تیغم می‌زنی شهپر بود

تیغ تو بر تارکم افسر بود

خارت از نسرین و گل خوشتر بود

زهر تو تریاق جان پرور بود

چون ازین شادی تو ای سلطان جان

گر بسوزانی دو مشت استخوان

دل نباشد شاد ای رویم سیاه

آن دل و آن استخوان بادا تباه

استخوان و جان من قربان تو

من فدای آتش سوزان تو

چون تو خواهی استخوانم را وَقود

گیرم این مشت استخوان هرگز نبود

وه چه گفتم خاک بادم بر دهان

زنده گردد آن زمانم استخوان

استخوان در آتش تو جان شود

خار در باغت گل و ریحان شود

من ز دوزخ از چه ترسم کیستم

جز یکی کار تو دیگر چیستم

کار توست این شاخ و برگ و بیخ و بن

کار خود را هرچه می‌خواهی بکن

من ز تو آتش ز تو ای جانفروز

خواهیم بنواز و می‌خواهی بسوز

گر تو می‌خواهی بسوزانی و من

ترسم و گریم ز بیم سوختن

پس مرا در ملک تو باشد مضاد

خاک بر فرق چنین مملوک باد

من چرا ترسم ز دوزخ شاه من

چون ز دوزخ دل بود همراه من

و اندر آن دل یاد تو باشد نهان

هست با یاد تو دوزخ گلستان

چون که یاد تو مرا در جان بود

دوزخ و جنت مرا یکسان بود

من چرا می‌ترسم از دوزخ که نار

سازدم صاف و خوش و کامل عیار

بین که زرگر زر در آتش می‌کند

آتش آن را صاف و بیغش می‌کند

آهنی آهنگر اندر کوره بُرد

پس به پتکش ساخت اجزا خُرد و مُرد

ساخت شمشیری از آن کشورگشای

در کمرهای شهانش داد جای