بخش ۱۰۷ - در صفت عشق و کیفیت آن

عشق نارالله باشد مؤصده

مطّلع بر جانِ ما و افئده

آب خضر و آتش موسی است عشق

لحن داود و دم عیسی است عشق

سُکر خاک از مستی مینای عشق

شور چرخ از نشأة صهبای عشق

عشق احمد را براق و رفرف است

زانچه گویم عشق از آن اشرف است

مظهر اسرار پنهانی‌ست عشق

مطلع انوار ربانی‌ست عشق

بی سخن تریاق هر سمّ است عشق

فارج الهم کاشف الغم است عشق

هر کجا دردی و رنجی و عناست

عشق آن را هم طبیب و هم دواست

عشق جالینوس و افلاطون بود

حاش لله از همه افزون بود

عشق این یا عیسیِ بِن مریم است

محیی الاموات اگر گویم کم است

عشق این یا نغمهٔ ربانی اَست

عشق این یا بادهٔ روحانی اَست

عشق نی بل سلسبیل و کوثر است

ساقی آن مصطفی و حیدر است

عشق صرافیّ نقد جان بود

عشق هم اسلام و هم ایمان بود

ای خوشا غمهای جانفرسای عشق

ای خوشا فریاد واویلای عشق

ای خوشا شبهای تار عاشقان

ای خوشا دلهای زار عاشقان

ای برادر گر تو عاشق نیستی

نیستی آدم ببین خود چیستی

دل که فارغ شد ز بیم دلبران

حیف باشد حیف نام دل بر آن

هر دلی کان عشق را نبود وطن

کاش بادا طعمهٔ زاغ و زغن

دل که بی عشق است آن را دل مگوی

دور افکن رو دل دیگر بجوی

عشق بر هر دل که مشعل برفروخت

خار سوداهای فاسد جمله سوخت

دل اگرچه عشق را باشد مقر

می‌زند آتش ولی در بحر و بر